De Ricoh WG-4 (€329,95) is een kleine verbetering ten opzichte van het vorige model, de Pentax WG-3. Het ontwerp bleef grotendeels onveranderd, en het gebruikt dezelfde lens en 16-megapixel beeldsensor, maar er is een sluiterprioriteitsmodus toegevoegd. De stevige camera heeft een heldere f/2-lens, zou dieptes tot 14 meter moeten weerstaan, en beschikt over een macro-lichtsysteem rondom de lens voor foto’s van dichtbij. Hij kan zich echter niet helemaal meten met onze favoriet, de Olympus Tough TG-3, die voor een kleine meerprijs beschikt over WiFi, GPS, en veel snellere prestaties.
Ontwerp en Functies
De WG-4 houdt vast aan de brede vorm en metalen voorplaat die de vorige WG-camera’s gebruikten. Hij meet 6,4 bij 12,4 bij 3,3 cm, en weegt 230 gram. De lens bevindt zich, in tegenstelling tot die van de meeste stevige compactcamera’s, midden op de behuizing. De meeste andere modellen, zoals de Olympus Tough TG-850 (6,4 bij 10,9 bij 2,8 cm, 220 gram), hebben een lens tegen de bovenhoek van de behuizing.
Ricoh biedt de WG-4 aan in het zilver of groen. Je kunt ook €50 extra uitgeven aan de WG-4 GPS (€379,95), die beschikt over een monochroom scherm aan de voorkant (met de tijd en andere informatie), en die een GPS-systeem heeft. Dat model is beschikbaar in blauw en zwart. De WG-4 GPS heeft echter geen ondersteuning voor inductieladen via Qi, een functie die werd geïntroduceerd met de WG-3 GPS; als je daarnaar op zoek bent zul je het oudere model moeten halen.
De lens is een geval met 4x zoom over een bereik van 25-100mm (35mm equivalent). Op zijn breedst gaat hij open tot f/2, maar bij volledige zoom neemt dit af tot f/4.9. Hij kan in de macromodus scherpstellen op voorwerpen vanaf een afstand van 1 cm; de LED-lampjes rondom de flitser zijn hierbij handig om het onderwerp te belichten. De Olympus TG-3 heeft een identieke lens die van even dichtbij kan fotograferen, maar voor de ring met macrobelichting ben je €34,95 extra kwijt voor de LED Light Guide. Het voordeel is dan dat het ontwerp een gelijkmatigere belichting biedt dan de individuele LEDs van de TG-4.
De knoppen zijn vrij typisch voor een compactcamera voor buitengebruik. De sluiter- en aan/uitknop bevinden zich bovenop. Het zoomniveau wordt geregeld door een draaischijfje met W- en T-indicatoren, bovenop de achterplaat. Daaronder vind je menu-, terugspeel-, en verwijderknoppen, een filmknop, en de alomtegenwoordige richtingknoppen met een centrale OK-knop; hiermee krijg je snel toegang tot de automodus, macrofocus, flitserinstellingen, en de schietmodus.
Er is ook een groene knop, die vaak te vinden is op camera’s van Pentax en Ricoh. Standaard wisselt deze de camera naar een volledig automatische modus waarbij beelden worden opgenomen met een brede ratio van 16:9. Ik vind dat perspectief nogal onprettig voor fotografie; de WG-4 kan in het menu verteld worden om te fotografen met de standaard 4:3-ratio. Ik heb de groene knop ingesteld om te dienen als een nuttigere knop – in de Fn-modus doet hij dienst als een extra vierrichtingsknop met instelbare functie; ik heb gezorgd dat hij de ISO-waarde, belichtingscompensatie, het meetpatroon, en het autofocusgebied aanpast.
De modusknop is ook één van de dingen waar je maar beter snel bekend mee wordt. Hij zorgt dat je kunt wisselen tussen de volledig automatische modus, programmamodus, of Tv (sluiterprioriteitsmodus). Die laatste is ideaal om bewegende beelden vast te leggen; je kunt de sluitersnelheid erg kort maken om actie te bevriezen, of langer om bewegingsvervaging te fotograferen. Er zijn ongeveer twee dozijn scènemodi beschikbaar, met een flink aanbod aan fotografische scènes die je tegen zou kunnen komen.
Het achterste LCD is een breed (16:9) scherm. Het is 3 inches groot, met een resolutie van 460k-dot. Als je afbeeldingen besluit te nemen in 4:3 raak je wat schermformaat kwijt aan de zwarte randen, maar foto’s in 16:9 hebben een verlaagde resolutie van 12 megapixels. Andere camera’s in deze klasse gebruiken scherpere schermen. De Nikon Coolpix AW120 beschikt over een OLED-scherm van 3 inches waarvan de aspectratio van 4:3 wel overeenkomt met de sensor, en waarvan de 921k-resolutie merkbaar scherper is dan die van de Ricoh.
De WG-4 kan gebruikt worden op dieptes tot 14 meter, kan worden gegooid van hoogtes tot 2 meter, blijft werken bij temperaturen van -10°C, en weerstaat een druk van 100kg. Ons eerste testexemplaar had een probleem nadat hij onderwater was gehouden: twee van de LEDs werkten na een tijdje niet meer zo fel als zou moeten. Ricoh voorzag ons van een tweede exemplaar dat ook onderwater perfect bleef werken. Ricoh heeft, met zijn merk Pentax, een lange geschiedenis op het gebied van onderwatercamera’s, en de WG-4 is alweer een tijdje op de markt. Dit probleem is niet veel vaker opgemerkt, dus we houden het erop dat ons eerste testproduct een uitzondering was.
Prestaties en Conclusies
De WG-4 is aan de trage kant. Het kost ongeveer 3 seconden om op te starten en een scherpe foto te maken, en tegen de volledige resolutie neemt op met een bescheiden 1 frame per seconde. Er is een 14fps-modus, maar die is beperkt tot 5 megapixels en houdt dat slechts ongeveer 30 frames vol – twee seconden actie, dus. De Olympus TG-3 start op in 0,9 seconden, en kan 30 beelden opnemen tegen de volledige resolutie en 5 frames per seconde voordat hij vertraagt.
En dan is er ook nog de focustijd; de WG-4 kan een snelle foto maken door de sluiterknop helemaal in te drukken, maar dan wordt het autofocussysteem overgeslagen. Dat is geen probleem als je op afstand schiet – de lens is standaard ingesteld op de grootste afstand – maar als je iets van dichterbij wil fotograferen heeft de WG-4 ongeveer 0,4 seconden nodig om scherp te stellen en een plaatje te schieten. De Olympus TG-3 kan focussen en fotograferen in slechts 0,05 seconden.
Ik heb Imatest gebruikt om de lensscherpte van de WG-4 te controleren. Bij zijn grootste hoek en diafragma scoort de camera 1915 lijnen per beeldhoogte op onze test, gemeten vanaf het midden – beter dan de 1800 lijnen die nodig zijn om een foto scherp te noemen. De buitenste lijnen van het beeld zijn erg zacht (1158 lijnen), iets dat we vaak zien bij compactcamera’s, maar op een derde van het scherm is het ook minder scherp dan we zouden willen met 1631 lijnen. In feller licht stelt de WG-4 zichzelf automatisch in op f/2.8 bij de grootste hoek. Dat is positief, omdat de lens dan iets meer gemiddelde scherpte laat zien (2216), en iets betere buitenranden met 1415 lijnen.
Bij het equivalent van 55mm zakt het maximale diafragma terug tot f/3.2, maar houden de prestaties zich overeind. De lens scoort hier 2078 lijnen, met het standaardverlies van scherpte aan de randen (1439 lijnen). Bij het maximale zoomniveau (100mm f/4.9) laat de lens gemiddeld 2020 lijnen zien, met randen rondom de 1300 lijnen. De Nikon Coolpix AW120 lijdt aan vergelijkbare problemen rond de randen, maar zijn lens vangt meer detail (2539 lijnen). Bij het maximale zoomniveau vangt de Nikon beelden met meer dan 2000 lijnen aan de randen, aanzienlijk beter dan die van de Ricoh. Overal in het zoombereik wordt vervorming goed beperkt, maar ik merkte wel paarse randjes langs gebieden met veel contrast. Dit was vooral goed te zien bij foto’s van een groep pinguïns; ik heb de paarse rand kunnen verwijderen in Lightroom met een paar muisklikken, maar de meeste bezitters van compactcamera’s zullen niet veel tijd steken in het bewerken van hun afbeeldingen.
Imatest controleert afbeeldingen ook op ruis. De WG-4 neemt beelden op met relatief veel ruis. Het blijft onder onze grens van 1,5 procent bij de laagste ISO-instelling (ISO125), maar bij ISO200 neemt dit al toe tot 1,6 procent, en bij ISO400 staat het op 1,8 procent. Bij al die lage instellingen is het detail nog steeds goed voor een camera in deze klasse. De Olympus TG-3 onderdrukt de ruis iets beter, en houdt deze onder de 1,5 procent tot en met ISO400. Als je de foto’s nauwkeurig bekijkt op een gekalibreerd scherm blijkt dat de Olympus iets betere beelden neerzet tot en met ISO400, maar daarboven worden de beelden van beide camera’s aardig modderig.
De WG-4 neemt video in .mov-formaat op tegen een kwaliteit van 1080p30. Handmatige beelden zijn vrij beweeglijk; Ricoh heeft de sensor gestabiliseerd in plaats van de lens, waardoor het beeld er een beetje trillerig uitziet. Het geluid klinkt nogal hol, en het is goed te horen als je het zoomniveau aanpast tijdens de opname. Er is een microHDMI-poort die verbinding met een HDTV mogelijk maakt, net zoals een aangepaste USB-poort die dienst doet als oplaadpoort. Ricoh levert een stopcontactadapter mee, maar geen losse acculader – je zult de accu dus in de camera moeten laten zitten tijdens het opladen. Dat is geen probleem, tenzij je kiest voor een tweede accu (€34,95), om 240 extra afbeeldingen op te laden; als je dat doet is een externe oplader (€39,95) wel zo handig. De WG-4 beschikt over een enkele ingang voor geheugenkaarten die ondersteuning biedt voor SD-,SDHC-, of SDXC-formaten.
Conclusie Ricoh WG-4 Review
De Ricoh WG-4 is een uniek ontworpen compactcamera, die waarschijnlijk net te duur is in vergelijking met de concurrentie. De beeldkwaliteit blijft net achter op die van onze favoriet, de Olympus Tough TG-3, en de WG-4 is in vergelijking vrij traag, heeft moeite met video-opname uit de hand, en biedt geen ingebouwde WiFi. Ik ben een fan van de ingebouwde lichtring voor macrobeelden, maar de resultaten zijn minder gelijkmatig dan die van de TG-3 met de LED Light Guide. Als je bereid bent om het geld voor een WG-4 uit te geven kun je beter de Olympus TG-3 kopen, die slechts €30 meer kost. En je kunt, als je minder geld over hebt, altijd gaan voor de Olympus TG-850 van €250.
